Ik zet mijn
fiets aan een van de hekjes aan de Wibautstraat en loop rustig richting het
Student Hotel. Eerst spiek ik nog even naar binnen bij Restaurant C en herinner
mij dat ik in dat gebouw zo ontzettend verrast was toen ik bij Baut ging eten.
Wat een fijne avond was dat denk ik een beetje weemoedig. Misschien komt het
door het frisse februari weer dat ik mij zo voel of misschien door de ietwat
troosteloosheid van de Wibaut. Ik loop een paar meter verder en zie daar de
entree van het gloednieuwe Student Hotel. Het heeft van die imposante letters
op de gevel. Ik kan het weer niet verklaren, maar zelfs van die grote letters
krijg ik een weemoedig gevoel. Op dat moment komt mijn zus aangelopen en al
wijzend naar het nieuwe restaurant The Pool zegt ze; this must be the place.
En dan valt
het kwartje.
Mijn zus
wijst namelijk naar de oude Club Trouw, maar in de Trouw zit nu restaurant The
Pool. En omdat Restaurant The Pool in de oude Club Trouw zit, begint nu elk
artikel of blog met een anekdote naar deze mythische club. Maar voor mij is het
extra pijnlijk.
Ohja Seger?
Was jij zo’n raver dan? Urenlang in de rij? Dansen tot je niet meer kon?
Nee. Ik ben
dus nog nooit in Club Trouw geweest. En nu is hij weg. En sindsdien is Club
Trouw een soort van obsessie voor mij en weet ik dus bijvoorbeeld wat het aller
allerlaatste nummer ooit gedraaid in Club Trouw is. Namelijk de Talking
Heads met This Must Be the Place (Patrice Baumel Club Edit). Volgens mij draaide Job Jobse hem en huilde
mensen een klein beetje. Ik was er in ieder geval niet bij.
Vervolgens
gaan we The Pool binnen en horen tot onze grote verbazing The Talking Heads met
This Must Be The Place!! Dat verzin je toch niet? Toch net gedaan. Op de
achtergrond horen we namelijk relaxte, toffe hiphop en dat past perfect bij de
inrichting. Het is namelijk net alsof we Miami Vice binnenstappen. Ik wil
spontaan een paar extra knopen van mijn overhemd open doen en mijn borsthaar
zijn vrije gang laten gaan. Pastelkleuren worden afgewisseld met felle kleuren
en de verwijzingen naar een zwembad zijn goed gelukt. De tent is groot en voelt
in het begin ook zo, maar dit verdwijnt helemaal tijdens de avond. Dit komt
toch zeker ook op het conto van de bediening. De Engelstalige ober, waarschijnlijk
student in Amsterdam, heeft zijn huiswerk goed gedaan. Hij vertelt dat er
geprobeerd is om dezelfde sfeer te creëren als bij een zwembad. Hier komt
namelijk ook iedereen samen, is jong en oud welkom en waar de een komt om
baantjes te zwemmen, komt de ander om lekker bij te kletsen. De ruimte in een
zwembad wordt zeg maar gedeeld. Bij restaurant The Pool zijn het de gerechten
die gedeeld worden.
Het menu is
geinspireerd door de oude zijdenroute. Van Zuid-Europa, via het midden-oosten
en noord-afrika naar perzie, India en China. Op deze route werden de mooiste
verhalen gedeeld onder het genot van goed eten. Eten geinspireerd op de reizen
die men maakte en de landen die men bezocht. Heel tof beginpunt om een menukaart
te maken. Van een kaart met zo veel invloeden, wil je veel proeven. Dit snapte
de mensen achter The Pool ook en dus is delen hier de maatstaaf.
Wij delen om
te beginnen twee van de small plates. Hierbij moet je denken aan tapas-achtige
gerechten en niet perse aan volwaardige voorgerechten. Na een kritische blik op
alle keuze, nemen wij de tin of choice met sardientjes en de Crunchy Shrimp
Tortilla. De tin of choice is zoals de naam al doet vermoeden een blikje sardientjes
(Portugese dit keer). Ik las ergens dat iemand gegrilde sardientjes verwachte
toen hij een tin of sardines bestelde, altijd leuk mensen en hun interpretaties.
Bij de
sardientjes komt geroosterd zuurdesembrood. Huisgemaakt of van Hartog even
verderop, dat wordt niet gemeld. Geef mij een blikje sardientjes en ik ben
blij, maar geef mij “te weinig” brood en het plezier wordt al ietsje minder. We
kregen 1 stuk brood per persoon en daardoor mistte het hele “brood in de olie
dopen feestje”. We hadden misschien ook extra brood kunnen vragen, bedachten we
ons later.
Ik ken een
tortilla in 3 varianten. De Mexicaanse, waar het een soort pannenkoek is en de
Spaanse waar het of een dikke ei-pannenkoek is of juist een van aardappel. Deze
was geen van alle, maar meer een soort van koekjes. Toen ik op de kaart keek,
bleek er onder het gerecht te staan “our Chefs call it a cookie” – wat zei ik
net ook alweer over mensen en hun blinde aannames?
Als ik
eerlijk ben vond ik ze vet en zout en verdwenen de garnaaltjes er helemaal in.
Niet mijn favoriet van de avond.
We gaan door
naar het “hoofdgerecht”. We kiezen voor 1 van de pizza’s (met Tallegio, spek en
rozemarijn) en 1 van de large plates (langzaam gegaarde varkenswangetjes).
Hierbij de Spiced Lebanese Lentils en de maaltijd is compleet. Waar de small
plates prima waren, zitten wij nu echt te smullen. De varkenswangetjes zijn een
van de lekkerste dingen die ik in 2016 heb gegeten. Zacht vlees met
verrukkelijke saus. Voor we het weten, smeren we de saus op de toch al lekkere pizza. Waarom niet combineren als je tafel vol lekkers staat. De pittige linzen
zijn precies wat je hoopt. Een beetje bite en een beetje pit. De vette pizza,
de zachte varkenswangen en de pittige linzen zijn samen hartverwarmend.
Wanneer ik
in een restaurant zit en ik weet dat ik er later over ga schrijven, probeer ik
altijd even te realiseren waar ik ben, met wie en wat er op dat moment door
mijn hoofd gaat. Komt ie voor restaurant The Pool:
Ik ben in
Miami 1960.
Ik ben met
die heerlijke zus van mij.
En door mijn
hoofd gaat een zinnetje van The Talking Heads.
Home, is where I want to be. But I guess I'm already there.”
Restaurant
The Pool (7+)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten