Zwijnen voor Foodbar 63 Graden

Het restaurant zit op een hoek, en een hoek is ook een graad. Zoals in “een hoek van 45 graden”  bijvoorbeeld. Verder zit het restaurant op nummer 63. Van de Woestduinstraat in Amsterdam Zuid om precies te zijn. Dat is de reden dat het restaurant 63 graden heet. Het feit dat 63 graden de precieze temperatuur is waarop een ei stolt, en dit geresulteerd heeft in het wereldberoemde 63 graden ei is puur toeval. De reden waarom ik zo uitgebreid vertel waar het restaurant zit? Nou omdat je hier heen moet! En dat het even zoeken is, maar dan ook wel meer dan de moeite waard. Maar ik loop op de zaken vooruit.

Toen ik begon met Zwijnen voor de Parels had ik een aantal connecties bij restaurants (bedankt Tommy, Chris, Thijs, Jasper, Stefan en Bonne) en via deze connecties kwam ik makkelijk in een aantal super leuke keukens terecht. Het beginnetje was daar. Maar op een gegeven moment zijn die connecties natuurlijk op. En dan?

Dan komt dat spannende moment; gaat het mij lukken bij restaurants binnen te komen, waar ik helemaal niemand ken? Gelukkig is het antwoord ja. Gelukkig vinden genoeg restauranteigenaren en chefs het concept leuk. Gelukkig zijn er ook andere die het fijn vinden om iets meer van “achter de schermen” te laten zien. Gelukkig hadden Klaartje en Tjo Kwan van Foodbar 63graden ook die mening.

Voor mij waren er redenen genoeg om bij Foodbar 63graden een dag mee te zwijnen. Dit restaurant zit namelijk in “mijn buurtje” en als ik er over nadenk zit er eigenlijk helemaal niks in “mijn buurtje”. Ik woon heerlijk rustig op steenworpafstand van het vondelpark en ben fan van de buren Stadscafe van Mechelen en Gent aan de Schinkel. Maar als ik leuke dingen ga doen fiets ik bijna altijd toch “de andere kant” op. Weg van waar 63graden zit. Foodbar 63graden zit namelijk verscholen in een woonwijk. Hier vonden Klaartje en Tjo Kwan de juiste plek voor hun huiskamer-restaurant. Het was in de vorm van een oude kroeg, waar de sigarenrook zo dik op de muren zat dat het behang leek. Handen uit de mouwen en gaan was het credo. Als ik tijdens het mee zwijnen met een van de gasten praat, zegt hij dat hij het Scandinavisch ingericht vindt. Aangezien hij een jaar in Kopenhagen heeft gewoond, neem ik dit blind van hem aan. De inrichting is een ratjetoe van stijlen, maar samen wel een stijlvol geheel. En dit is blijkbaar ook hoe het er in Kopenhagen uitziet.

De keuken is Italiaans geïnspireerd, maar vooral lekker hoe Klaartje het wilt. Vers, creatief en bijna wekelijks anders. Vaste waarde is de antipasti en verder wordt er gekeken wat er voor handen is en wat op dat moment echt lekker is. Dit alles wordt gefabriceerd in een keuken van ongeveer 5 bij 1,5^e meter. In deze 7,5^e m2 lopen Klaartje, sous chef en afwasser doorelkaar. En ik sta in de weg.

De afspraak die ik had met Klaartje was duidelijk. Bij 63graden helpt iedereen elkaar en ik dus ook. Afwassen, antipasti maken en borden lopen. Maar samenvattend kan ik het ook beschrijven als liefdevol in de weg lopen. Ik doe mijn best, maar door de kleine keuken en eigen manier van werken in de bediening (en natuurlijk mijn lichtelijke onkunde) veroorzaak ik toch vooral wanorde. Het wordt me wel vergeven, heb ik het idee.

De avond vliegt in ieder geval voorbij en de zaak blijft vol. Sinds de dag dat het restaurant de deuren opende, is het gegroeid toch een echte plek van de buurt. Dit gecombineerd met een paar lovende blog reviews, levert een hele fijne mix aan mensen op. De buurtbewoners aan de bar worden begroet bij naam en de nieuwe mensen begroet als vrienden. Het is interessant voor mij om te zien hoe, wanneer alle traditionele stelregels het raam uitgegooid worden, er een hele eigen manier van restaurantje spelen ontstaat. Ik moet er even aan wennen, en heb het idee dat sommige gasten er ook 10 minuten voor nodig hebben om zich daarna helemaal thuis te voelen. Het ene moment bediend Tjo de tafels alsof zij al jaren in een sterrrentent heeft gewerkt, het volgende moment drinkt ze een borrel mee aan een van de tafels. Het ene moment kookt Klaartje volledig geconcentreerd een wildragout die in mijn dromen nog wel eens langs komt, het andere moment staat ze midden op de avond met de huis hond te knuffelen. Het is voor mij allemaal een feestje om onderdeel van te zijn, en het mooie is om te zien dat de gasten precies hetzelfde gevoel hebben. Zij zijn onderdeel van de avond en van de ervaring. En hierdoor zitten ze net even wat fijner. Door dit hele huiselijke gevoel, kan ik aan het einde van de avond alleen maar dezelfde conclusie hebben als de gasten aan tafel; “we zitten lekker en ach wat geeft het, doe nog maar een limoncello!”

 Gember Pompoen Taart

Bodem:
1 rol bastogne koek + 1/4 pakje boter + gemberrasp in magimix tot fijne massa. Mix in taartbodem en 5 minuten in voorverwarmde oven (180 graden)

Vulling: 

1 fles pompoen koken (duurt ongeveer 10 minuten)

Gekookte pompoen in magimix met 1 theelepel 5 spices mix

In een kom 1 blikje gecondenseerde melk met 4 eieren kloppen en daarna met de hand door de pompoen mix roeren. Dit allemaal op de taartbodem doen. Afdekken met aluminiumfolie en ongeveer 20 minuten in de oven (180 graden). Daarna goed laten afkoelen. 

Serveren:

Puntje van de taart met een lepeltje crème fraîche en poedersuiker.

Herfst op een bordje!