Zwijnen voor Baksels Amsterdam

Ken je van die klootzakken die “nee dankjewel”  zeggen op verjaardagen wanneer hun taart wordt aangeboden. Ik ben er daar dus 1 van. De jarige heeft waarschijnlijk heel erg zijn/haar best gedaan op de taart, of moeite gedaan om deze uit te zoeken en vervolgens te kopen. Toch ben ik er gewoon zo eentje die niet perse blij wordt van taart. Vroeger als kind lustte ik al geen slagroom. SLAGROOM!

Laatst had ik een verjaardag ergens in een doodeng zijstraatje van de Nieuwedijk. Zelf woon ik achter het Vondelpark en voor de grap heb ik even opgezocht hoe ver ik moest fietsen: ruim 7 km. Normaal is dat natuurlijk niet zo super ver, maar het waaide en regende hard. Heel hard. Ohja, had ik trouwens gemeld dat ik iemand achterop had? Het was vreselijk. Volledig natgeregend, doodop, licht opkomende hoofdpijn en als beloning een verjaardag waar ik 1 iemand kende. De jarige. Die natuurlijk de hele avond gezellig moest doen met iedereen. Ohja, en ik kende diegene die bij mij achterop zat. Niet moe en dankzij mijn rug ook niet echt nat geregend. Feestje.

Na hartelijk ontvangen te zijn door de jarige, zag ik een kamer vol vriendelijke, maar onbekende gezichten.

Wil je anders een stukje taart?

Ach wat the fuck, op dit moment eet ik alles.

Wat voor taart heb je, vraag ik. Red velvet is het antwoord. Sorry? Red velvet.

Aah ja, Red inktjet.

Nee Red velvet.

Aah ja, Red couplet.

Nee Red velvet.

Aah ja, Red buikvet (die is best wel beetje waar, aangezien het taart is).

Ja hou je mond maar Seger. Het is Red velvet taart. Anders proef je het even, voor je weer grappig gaat doen.

En toen nam ik een hap.....

TRUFFELS ZOEKEN BIJ: THE POOL (7+)

Ik zet mijn fiets aan een van de hekjes aan de Wibautstraat en loop rustig richting het Student Hotel. Eerst spiek ik nog even naar binnen bij Restaurant C en herinner mij dat ik in dat gebouw zo ontzettend verrast was toen ik bij Baut ging eten. Wat een fijne avond was dat denk ik een beetje weemoedig. Misschien komt het door het frisse februari weer dat ik mij zo voel of misschien door de ietwat troosteloosheid van de Wibaut. Ik loop een paar meter verder en zie daar de entree van het gloednieuwe Student Hotel. Het heeft van die imposante letters op de gevel. Ik kan het weer niet verklaren, maar zelfs van die grote letters krijg ik een weemoedig gevoel. Op dat moment komt mijn zus aangelopen en al wijzend naar het nieuwe restaurant The Pool zegt ze; this must be the place.

En dan valt het kwartje.